خط امداد

 ترکش و دود، صدای سوت خمپاره،  موج انفجار، صدای خرد شدن استخوان، بوی باروت آغشته به پوست و خون، بدن های قطعه قطعه شده، بدن های بی دست و سر و پا، همه و همه نتوانست مانع حضورش در جبهه شود چرا که از کربلا آموخته که این صحنات و این جان فشانی ها جز « ما رایت و الا جمیلا » نیست

هراس جنگ در دل عده­ای لرزه انداخته و موجب فرار آنها از صحنه جنگ و دیارشان می­شود و عده­ای به اسم نخبه به منظور فراگیری علم برای خدمت به میهن در آینده ای نا معلوم، فرار از کشور را انتخاب کرده ولی عده ای صحنه­ی جنگ عرصه­ای برای بروز و نمایش استعداد و توانایی خود یافته و نخبگی و خدمت را از صحنه های نبرد حق علیه باطل آغاز نمودند و وی نیز با همین دسته همراه شد تا برای اینکه کشورش آینده­ای داشته باشد اکنون به ماندن و فداکاری جوانان خود نیاز دارد

در آن زمان که ، مرگ با شهد شیرین شهادت در نظر عده­ای تلخ به نظر می­رسید و در ذلت و ننگ مردن را برای خود برمی­گزیدند، او که خود را ادامه دهنده­ی راه کربلا می­داند چنین مردن در ذلت و خواری را نپسندید و زندگی با عزت و هر چند با سختی جبهه را برای خود برگزید چرا که در چنین راهی سر دادن برایش « اهلا من العسل » است

او که در همان دوران جوانی نیز از نخبه های پزشکی بود راهی جبهه شد تا همگام با سایر هموطنان غیور خود، خدمتی را آغاز کند، خدمتی در خط امداد، خطی که در خط مقدم برای خدمت رسانی پزشکی و برای مداوای مجروحین و جانبازان و آسیب دیدگان شکل گرفته بود اما نه در بیمارستان های مجلل بلکه در بیمارستان های صحرایی، که سکوتشان صدای خمپاره، دیوارشان چادر و گونی های پر از خاک، اتاق عملش سنگر، بیمارش بسیجی فرزند روح ا..،سیم های بخیه اش سیم خاردار، مراقبت های ویژه­اش میدان مین، مسکن و آرام بخش آن ندای یا زهرا و نوای گرم امام خمینی، بیهوشی آن نه با دارو بلکه خود به خود و به خاطر چشمانی که روزها رنگ خواب به خود ندیده، چاقوی جراحی آن سر نیزه و سرد خانه آن معراج الشهدا است

 و او کسی نبود جز کامران باقری لنکرانی دیروز و پرفسور لنکرانی و فرد اصلح این روز که در عملیات های کربلای4، کربلای 5، آزادسازی مهران و مرصاد و .. مرد جنگ بود حال مرد عرصه جنگ سیاست.

و می دانم که هنوزم که هنوز است تو در خط امدادی و همان پزشکی هستی که در جبهه ها به خدمت می­پرداخت چرا که همان روز که به لباس وزارت زینت دادی و به تن کردی نیز همان پزشکی بودی که نه با لباس سفید بلکه با لباس خاکی سفدی ها به ارمغان آوردی، لباس وزارت تو را از انسانیت، تو را از اعتقاداتت و تو را از گذشته­ی امدادی ات دور نکرد زیرا به چشم خود دیدمروزی را که آستین هایت را بالا زدی و مصدومی را که در مقابل چشمانت در سانحه­ای رانندگی آسیب دید را معاینه کردی، کاری که شاید هر وزیری ..... و از همین خلق تو دانستم که تو همان مرد میدان نبرد علیه باطل هستی و هنوزم خط مادا تو پایان نیافته و زمان تو را با خود نبرده چرا که « من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوالله علیه.......»